Wat een bizarre tijd

 

Van alles naar niks. Het leven zag er juist weer wat rooskleuriger uit. Ik had zelfs toekomstperspectief met ons nieuwe huis. Maar wat eerst zo leuk leek is nu een zorg. Komt het goed met ons nieuwe huis? We maken ons wel een beetje zorgen. Maar goed de gezondheid van een ieder gaat voor. Het is een luxeprobleem verhuizen.

Ook mijn hulpverlening had ik net weer op orde

 

Af en toe een gesprek met mijn psychiater en geregeld zag ik mijn psychiatrisch verpleegkundige. Het hield mij scherp in de dingen die ik deed. Ook was ik net weer begonnen met traumatherapie. En hoe is dat nu? Ik werd gebeld dat door het Coronavirus mijn gesprekken niet door konden gaan. We bellen nu wekelijks, maar dat is toch anders. Ik voel de afstand.

Van alle hulp naar niets

 

Mijn kinderen zijn thuis met een stapel huiswerk. Eric werkt thuis en ik heb geen schoonmaakster, oppashulp en therapie meer. Ineens niets meer. En nu moet ik met mijn dochter aan de slag om huiswerk te maken. Dat is niet niks, want ze heeft een enorme achterstand door haar dyslexie. De druk is dus extra groot en ik kom niet meer aan mijn rust toe.

Rust in een huis met vier personen is onmogelijk

 

Daar gaan mijn middagslaapjes. Ik ga wel liggen, maar dan hoor ik mijn man telefoneren met collega’s en de kinderen vliegen elkaar beneden in de haren, dus dan sta ik maar weer op. Het gevolg is dat ik erg gespannen wordt en mijn rust helemaal niet meer kan vinden.

Ik heb weer last van onzinnige angsten

 

Ik herken het vanuit mijn depressieve periode. Ik ben weer bang voor de kleine dingen, zoals een afwasmachine of een wasmachine die draait. Ik ben bang dat ze kapot gaan en het alarm afgaat. Irreële angsten, maar heel vervelend. Ik ben bang en op mijn hoede en ik ga weer vroeg slapen om de angsten te vergeten.

Bang voor het Coronavirus?

 

Dat nog niet echt. Het zijn meer de persoonlijke kleine dingen om mij heen. Als mijn dochter naar buiten gaat. Waar is ze? En ik ben bang dat het alarm afgaat in huis of er iemand aan de deur komt die ik niet ken.

Wordt ik weer depressief?

 

Daar ben ik ook bang voor. De angsten beheersen mijn leven op dit moment, maar ik omarm het leven nog wel. Het is niet zo dat ik zelf niet meer wil leven, zoals in mijn depressie. Ik wil verhuizen, dus kijk nog steeds hoopvol naar de toekomst.

Bang voor alles

 

De angst die mensen op dit moment voelen door het virus is een beetje vergelijkbaar met de angsten van een depressie. Bang voor alles, zoals de depressieve Joost Zwagerman ook zei in zijn gedichten. Zo herkenbaar… Nu voelen jullie ook een beetje wat ik en alle anderen voelde. Depressie en Corona het is niet hetzelfde, maar de angsten die het oproept komen dicht bij elkaar. Niets is meer zeker. De toekomst wordt onzeker.

En de hulp?

 

We hebben geen hulp meer. Zo voelt het althans. Dus staan er weer alleen voor. Dat kan gewoon ineens. Wat eerst zo belangrijk leek valt nu grotendeels weg. Alles is minder belangrijk dan het Coronavirus en dat snap ik ook.

‘Wij overleven deze crisis ook wel’