EIGEN REGIE

Vanaf 2012 ben ik in behandeling bij het UCP. Na een lange zoektocht van de ene naar de andere afdeling ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij de afdeling Psychosen. Daar kreeg ik een behandelteam toegewezen, bestaande uit een psychiatrisch verpleegkundige, een psycholoog en een psychiater. Het behandelteam heeft mij goed begeleid. Er werd eerst medicatie voorgeschreven en psychotherapie toegepast. We bouwden een vertrouwensband op. ​

Vele soorten pillen heb ik gehad tegen zowel de psychose als de depressie. Toen de psychose onder controle was, gingen we zoeken naar een werkende antidepressiva. Niets hielp tegen de depressie en ik had last van veel bijwerkingen, zoals haaruitval en trillen. Uiteindelijk ben ik toch met Lithium begonnen, ondanks de risico’s voor het slechter functioneren van de nieren en de schildklier. Toen dat ook niet hielp tegen de depressie heb ik mao-remmers geprobeerd. Als laatste stap is de elektroconvulsietherapie toegepast, daar is het UMCG in gespecialiseerd. Uiteindelijk bleek dit voor mij de beste remedie. Ik ben opgenomen in het UCP op de afdeling Psychosen en later Depressie. Daar ben ik vijf maanden verbleven. ​

Uiteindelijk wilde ik na zes weken intensieve elektroshocktherapie weer naar huis. Ik was erg vergeetachtig door de behandeling en wist niet meer waarom ik op de afdeling Depressie zat. Thuis zaten twee kinderen op mij te wachten. Ik was daar nog helemaal niet aan toe. Op de fiets naar huis kon ik de weg niet meer vinden en ook thuis was ik de weg kwijt. Mijn behandelteam wist mij niet goed meer te begeleiden. Was ik nu uitbehandeld? Ik had zelfs geen afspraak meer ingepland met mijn psychiater. Wat moest ik nou? ​

 ‘Doe alleen maar leuke dingen,’ zei mijn zus.​ ​

In het begin snapte ik haar niet. Gaande weg begreep ik haar opmerking. Na de ECT heb ik een tweede kans gekregen en ik moest het zelf invullen. Zo heb ik elke strohalm aangegrepen. Tijdens mijn arbeidstherapie in het UCP heb ik leren boetseren en heb ik ontdekt dat ik dat erg leuk vind. Ik ben een cursus modelboetseren gaan volgen bij het kunstencentrum in Groningen. Dit deed ik niet meer onder de vlag van het UCP, maar op eigen kracht en in eigen regie. Mijn lieve begeleidster van het UCP heeft mij daarin ook gestimuleerd. Achteraf ben ik daar heel blij mee, maar op dat moment voelde ik mij in de steek gelaten. Het UCP liet mij vallen, vond ik. Geen psychiater en geen arbeidstherapie meer. ​

Ik moest weerbaarder worden en meer voor mezelf opkomen, maar de aangeboden bokstraining van het UCP beviel mij niet. Sterke mannen in de groep schrikten mij af. Een man had zelfs als doel opgeschreven dat hij zijn agressie wilde leren beheersen. Dat was ten koste van mij en ik belde uiteindelijk de training af. Nu had ik geen verbinding meer met het UCP. Door mijn ECT-arts was ik gewaarschuwd, hij zei tegen ons: ‘het UMCG is niet zo goed in nazorg na de opname en zeker niet als het gaat om het functioneren in een gezin.’ ​

Ondanks dat het traject bij het UCP goed was en ik een heel goed behandelteam had, heb ik besloten om een overstap te maken naar Centrum Integrale Psychiatrie. Een andere GGZ organisatie in Groningen, waar ze een integrale aanpak hebben. Daar kijken ze nog meer naar aspecten als voeding, beweging en ontspanning.

 ‘Visolie, yoga en sporten dat zijn de dingen die we regelmatig bespreken.’

Wel moesten mijn vriend en ik lachen om de Boeddha beelden en de oranje vloerbedekking in de gang. Een iets minder professionele uitstraling dan bij het UCP. Wat ik wel prettig vind is dat ik een hele intensieve periode bij het UCP van zeven jaar heb kunnen afsluiten. De mensen op de afdeling Psychosen ken ik zo goed. Ik schaam me ook een beetje dat ik er nog steeds kom. Ook richten zij zich nu vooral op de eerste psychose, zei mijn verpleegkundige.

Bij het CIP ben ik weer in behandeling en dus nog te helpen. Ik krijg weer psychotherapie en traumabehandeling en ik word weer intensief begeleidt door een psycholoog, een psychiatrisch verpleegkundige en een psychiater en mijn geheugenverlies wordt in kaart gebracht. ​

 ‘Een hele (over)stap, maar het begin van een nieuwe periode met weer eigen regie.’

Het afgelopen half jaar heb ik de draad weer opgepakt en alle kleine stapjes gezet die ik kon nemen en ze hebben mij weer hoop en energie gebracht. Ik weet dat het nog wel weer eens mis kan gaan, maar dan hoop ik sneller de draad weer op te kunnen pakken!

‘Een hele (over)stap, maar het begin van een nieuwe periode met weer eigen regie.’