Wat steeds belangrijker wordt in mijn werk is openheid geven en dat vind ik ook belangrijk. Jarenlang heb ik verzwegen wat ik heb. In mijn pubertijd omdat ik niet wist wat het was maar later ook omdat mijn omgeving mij ook geen erkenning gaf.

Pas na mijn bevallingen heb ik geroepen. ‘Dit is niet normaal, help mij, dit kan ik niet alleen oplossen.’ De psychiater in het ziekenhuis gaf mij een pilletje en zei dat het wel weer goed zou komen, maar ik wist dat dat niet zo was en dat ik dit al vaker heb gehad. Maar dat het nu wel heel erg was.

Daarom was ik erg blij met mijn officiële diagnose: schizoaffectieve stoornis, die ik twee jaar later kreeg. Eindelijk erkenning en ik wilde het wel van de daken af roepen. Mijn omgeving moest daar nog wel een beetje aan wennen. Maar mijn vriendinnen stonden te juichen.

In mijn werk als ervaringsdeskundige heb ik steeds vaker de rol gekregen als boegbeeld in de psychiatrie. Ik vind het goed om interviews te geven of een foto reportage. Velen onder mijn doelgroep doen dat niet. Veel ervaringsdeskundigen durven dat nog niet. Dus ik word vaak naar voren geschoven als er iets PR-achtigs is.

Door mijn profielen op Social Media aan te passen van Hydroloog naar ervaringsdeskundige in de GGZ ben ik eigenlijk uit de kast gekomen en door mijn website natuurlijk. ‘Doe het niet, werd mij gezegd. Het zal je blijven achtervolgen.’ Maar het is het beste wat ik heb gedaan. Openheid dus, toegeven dat je een kwetsbaarheid hebt en daardoor sterker worden.

Onlangs heb ik weer iets meegemaakt in mijn omgeving wat heftig is en raakt aan mijn deskundigheid. Mijn eerste reactie was om het met mensen te delen, maar dat werd me niet in dank afgenomen. ‘Vertel het niet, je krijgt er spijt van.’ Nu zit ik in het dilemma. Blijf ik bij mijn gevoel of laat ik me intimideren.

Ik blijf bij mijn gevoel.

Ik zal het wel bij mijzelf houden en het een ander niet opleggen. Maar ik wil meer openheid geven in de psychiatrie. Het is niet iets om je voor te schamen. Als je een been gebroken hebt dan schaam je je daar toch ook niet voor en daar mag je toch ook over praten?

Sommige mensen in mijn omgevingen vinden dat moeilijk, maar de meeste mensen die ik tegenkom stimuleren mij en geven mij de kracht om dit te doen. Ik zal mij zelf niet meer het zwijgen opleggen.