Na jarenlange behandeling met medicatie en uiteindelijk elektroshocktherapie (ECT) heb ik nu toch nog traumatherapie. Ik wil weten of mijn nare herinneringen van het verleden trauma´s zijn en waar ik nog last van heb in het heden. En zijn er trauma’s die mijn psychoses of depressie uitlokken? Uit onderzoek blijkt steeds vaker dat er trauma aan een psychose ten grondslag ligt. Het is het onderzoeken waard.
Na een intensieve elektroshockbehandeling ben ik opgeknapt
Het was de laatste mogelijke behandelmethode volgens het academisch ziekenhuis. Mijn behandelteam heeft het hele behandellijstje afgewerkt, met verschillende soorten medicatie, psychotherapie en uiteindelijk ECT. Ik heb hier niet lang over nagedacht.
Ik had niets meer te verliezen en dus niets meer te kiezen
De depressie maar ook mijn mooie en nare herinneringen zijn gewist
Als ik mijn ouders vertel dat mijn geheugen is gewist, dan zeggen ze: ‘dat is maar goed ook.‘ En misschien hebben ze wel gelijk. Het geeft even de ruimte om een nieuwe verbindingen te leggen in mijn hersenen en een nieuw pad te bewandelen. Oude herinneringen zijn gewist en worden vervangen door nieuwe. Maar hoe zit het met mijn trauma’s? Samen met de andere herinneringen komen die langzaam toch weer terug.
Ik ga opnieuw in traumatherapie
Het is best een ingewikkelde keuze. Ik wil niet weer terugvallen of een nieuwe psychose of depressie krijgen, door alles weer op te rakelen, maar het mag ook niet de ‘trigger’ zijn voor een volgende psychose. Als ik in de toekomst kon kijken dan weet ik of ik de juiste keuze maak. Met mijn nieuwe psychotherapeut bespreek ik de mogelijkheden.
Als ik oude herinneringen ophaal begin ik toch weer te huilen
Oud zeer noemen ze dat. Ik moet daar wel iets mee. De psychotherapeut is druk aan het schrijven als ik mijn ‘al zo vaak’ vertelde verhaal weer vertel. “Maar nu gaan we er echt wat mee doen.,” zegt mijn therapeut. Dus ik geef het nog 1 kans.
Een bijkomend trauma is mijn vorige psychotherapeut
Hij zei, als reactie op een document dat ik heb geschreven over mijn nare gebeurtenissen, dat het wel heel erg voor me is wat ik meegemaakt heb, maar dat PTSS, Post Traumatische Stress Stoornis, iets anders is; dan moet je bijvoorbeeld in een oorlogsgebied zijn geweest. Hij zei zelfs: ‘zal ik het document maar niet in je dossier stoppen, maar weggooien?’ Zo gezegd, zo gedaan. Ik voelde me zo vervelend en heb gezworen het niemand meer te vertellen. En onze therapie is daar gestopt.
Dus ik ben erg voorzichtig geworden in wat ik wel en niet vertel
Ik vertel het nu een beetje luchtig en snel in een paar zinnen, omdat het misschien allemaal niet zo erg is als ik denk. Maar mijn therapeut schrok van de hoeveelheid, die ik in een uurtje vertelde, op een nuchtere toon. Ik weet wel dat ik vroeger vaak gedacht heb: ‘wat is er met mij gebeurd, waarom voel ik mij zo ellendig?‘ Ook herken ik veel in mensen met trauma’s en PTSS.
Waarom heb ik zoveel bevestiging nodig als het daarom gaat. Ik kan niet meer goed zelf ‘voelen’.
Waarom kan ik mijn gevoel niet geloven.
Nu wil je natuurlijk weten wat er is gebeurd, maar zover ben ik nog niet
Wel heb ik vandaag van mijn therapeute gehoord dat ik wel degelijk aan PTSS lijd en dat we dat gaan opnemen in mijn diagnose. Dat is voor mij de eerste en belangrijkste stap.
Eindelijk erkenning in iets wat ik al zolang voel. Voel ik toch nog iets…
